بررسی پوشش گیاهی به کمک داده های ماهواره ای در منطقه سیستان

بیابان زایی عبارت است از تخریب سرزمین در مناطق خشک، نیمه­خشک و نیمه مرطوب که به علت تغییرات آب و هوایی و فعالیت­های انسان رخ می­دهد. دشت سیستان منطقه­ای خشک در شرق ایران است که بیابان­زایی از معضلات اصلی این منطقه است. هدف اصلی از اجرای این تحقیق دوساله ارزیابی روند تغییرات پوشش گیاهی منطقه در دوره 1990-2006 می­باشد. در انجام این پژوهش، از نمونه­گیری­های صحرایی، تصاویر ماهواره ای و نرم افزارهای مرتبط بهره گرفته شد. در ابتدا نمونه گیری های صحرایی به روش سیستماتیک تصادفی در 26 سایت معرف صورت گرفت که در هر سایت 9 پلات 10×10 متر برداشت شد. سپس پردازش­های لازم بر روی تصاویر ماهواره­ای صورت گرفت و شاخص­های گیاهی تولید شدند. بین داده­های پوشش زمینی و ارزش طیفی پیکسل­های متناظر آنالیز همبستگی صورت گرفت. بهترین نتیجه همبستگی از میان 83 شاخص برآورد شده به ترتیب برای شاخصهای  wdvi،  ndviab،tsavi2  و  msavi1به دست آمد. تصاویر به دو کلاس پوشش و غیر پوشش طبقه بندی شد. سپس  دقت نقشه ها ارزیابی گردید که بالاترین دقت به میزان 27/83 درصد مربوط به نقشه حاصل از wdvi بود که بالاترین ضریب همبستگی را نیز دارا بود (89/0r2= و 01/0p